موازی

گاهی وقت ها از چیزهایی که توی سرم می گذره خجالت می کشم. منظورم افکاری نیست که به طور طبیعی باید بابتشون خجالت کشید، مستهجن یا فانتزی بافی های جنسی و... فقط بعضی وقت ها اینقدر دیگه از خودم بدم میاد که حتی شکل فکر کردن خودم رو هم نمی تونم تحمل کنم. 

یکی از مزایای کانال تلگرام داشتن به نسبت اینجا اینه که اونجا آدم خیالش راحته که غیر از خودش دست کسی به نوشته هاش نمی رسه و می تونه عمیق ترین تاریکی هاش رو بیرون بریزه و البته همین یه جورایی عیبشم هست. همین که دیگه خوف و رجائی بابت خونده  شدن نداری...

بگذریم.

پ.ن: به سرم زده یه کیبورد مکانیکی بگیرم. اخیرا بدجوری کلیدهای لپ تاپ رو می کوبیدم. 

پ.ن2: دلم می خواد با خدا حرف بزنم، قرآن می خونم، تو نماز قنوتم رو طولانی می کنم، ولی هیچکدوم اونی که می خوام نمی شن. نمی دونم چمه.

پ.ن3: ...بگذریم...