یادباد

از زمانی که کم سن و سال بودم و ابتدایی بهم می گفتن یکی از بزرگترین عیب هام بی دقتیه، بنیانگذار این نگرش هم البته خواهر بزرگم بود. بنده خدا قصدش خیر بود و نمی خواست این ایده توی سرم بیافته که آدم خنگیم. اما به مرور این ایده تبدیل به واقعیتم شد و تا الان هم بهم چسبیده و باهام در طول این سال ها خزیده و پیش اومده. یادم نمی آد کاری رو انجام داده باشم که یه گوشه موشه ایش یا جا نیافتاده باشه یا خراب شده باشه و خلاصه پرفکت نبوده. البته این چندان برام اهمیتی نداره.

همه چیز که خوب و بی نقص باشه یه ترسی میاد سراغ آدم که نکنه یه چیز این تعالی رو خدشه دار کنه. نکنه قراره بابتش مجازات بشم؟ نکنه تمام بدشانسی ها برای مرحله بعدم ذخیره شدن؟ نمی دونم برای همه همینجوره یا این احساسات مریض مختص خودمن. علی ای حال... اینو می گم که یعنی سلسه لاینتهی نواقصم خیلیم چیز بدی نیست. :)

ولی خب یک چیزی هست که دلم نمی خواد هیچ موقع از یادم بره و توی موقعیت های مختلف گوشه ذهنم سفت و محکم یه جا چهار میخ شده باشه و بعد از هر تصمیمی که توی زندگیم می گیرم با یک صدای جادویی بلند بگه که «این بهترین مسیری هست که برای تو وجود داشته!» بگه که خدا چم خم من رو بهتر از خودم می دونه که توی این زندگی غِلَم داده. شاید بگید این قائل به جبر بودنه و اشتباه و لب بگزید ولی من یکی غیر از این که تک تک قدم های من از هزارسال پیش معلوم بودن و تا هزارسال دیگه هم قابل استنتاج هستن. به قول کورت ونه گات - نقل به مضمون می کنم - آدم ها و زندگی هاشون مثل عکس های پشت سر همی هستن که از هر زمانی خارج از زمان بهشون نگاه کنی، از به دنیا اومدن تا مردنشون رو می شه دید، مثل یه عالمه عکس که پشت سر هم ردیف شده باشن.

خوبیه این تفکر اینه که حداقل دیگه غصه چیزهایی که نشده یا شده رو نمی خورم. این آرامشی که در عدم پذیرش مسئولیت ریدمان های زندگیم هست، آرامش بخشه و شر همه اون افکار کثافتی که می گن حالا چی می شه؟ حالا چی کار کنیم؟ چی کارمون می کنن؟ و... از سرم کم می کنه.

P.S: فکر می کنم در شرف زوال عقل باشم.