حاشیه

تا حالا شده احساس کنید که دلتون برای چیزی تنگ شده که یادتون نمیاد چی یا کیه؟ قبلا راجع به یه همچین چیزی همینجا نوشته بودم. ولی الان به نظرم این یه غم دوگانه‌س هم از این جهت که این غم غربت غریب یه اصالتی با خودش داره که باعث می شه دوستش داشته باشیم یا اگه درست تر بخوام بگم بابت داشتنش ته دلمون به خودمون افتخار می کنیم.از بابتش. ولی وقتی که می فهمیم که این رنج برای چیزی غیر از ما و در درون ماست این غم انگار دوچندان می شه. احساس پس زده شدن از سرزمینی که روزگاری آشنا بوده رو به آدم می ده. احساس ترد شدن از عزیزی که ناامیدش کردیم.

بگذریم... اشکالی نداره کمی از خودم و زندگی شخصیم بگم؟ البته قبلش از خودم می گم. چندسال پیش برای یه پیج اینستاگرامی که راجع به مسائل ازدواج و اینا بود یه تصویر پروفایل طراحی کردم و از همین جهتم نگاهی به مطالبش انداختم و فانتزی هایی که آدم ها برای زندگیشون داشتن. طبیعیه که همه شون منتهی به این بودن که درک بشن، دوست داشته بشن و شنیده بشن و خب خود منم اون زمان چیزهای شبیه به اون ها توی سرم داشتم. حتی یه لیست مهر و موم شده اون گوشه ذهن برای تجربه کارهای مختلف موقع رابطه... احمق بودم دیگه.

با الان که مقایسه می کنم - نمی دونم صرف بالاتر رفتن سنه، تجربیات اجتماعی یا شاید موقعیتم - توقعاتم از زندگی واقعا پایین اومده. فانتزی بافی هام الان بیشتر به این سمت رفتن که خب، اگر موقعی که خواستم دستش رو بگیرم دستش رو نکشه و مورمورش نشه خوبه! یا مثلا از اینایی نباشه که زندگی براشون بردن از شریک زندگیشونه نباشه خوبه. یا حتی وقتی میام خونه نبینم با یکی داره بهم خیانت می کنه و وقتی فهمیدم دوتایی من رو نکشن هم ... سناریوهای دیگه ای هم هستن که فکر نکنم بهشون نیازی باشه و تا همینجا منظور رو رسوندم. بگذریم.

... من یه عوضی‌ام بگذریم.